De Eerste Kamer geeft voor de eerste maal in haar bestaan een jaarbericht uit. Als de Eerste Kamer in de publiciteit komt, gaat dat wel eens gepaard met de vraag of deze wel binnen de grenzen van haar bevoegdheden blijft. Als weinig van de senaat wordt vernomen, rijst soms weer de vraag waartoe dit instituut dient.
De Voorzitter van de Eerste Kamer, mr. Yvonne Timmerman-Buck, stelt in het voorwoord dat degenen die kennis willen nemen van het werk van de senaat daartoe beter in de gelegenheid moeten worden gesteld. Het jaarbericht komt uit die wens voort en is naast een middel om de zichtbaarheid te vergroten tevens een vorm van verantwoording.
Het jaarbericht is geen jaarverslag in de traditionele zin met een opsomming van alles wat zich in het afgelopen parlementaire jaar heeft voorgedaan. Het gaat over de Eerste Kamer als instituut en de wijze waarop deze omgaat met haar taken en bevoegdheden. Zo wordt met het recht moties in te dienen en schriftelijke vragen te stellen zeer terughoudend omgegaan om het mes niet bot te maken. Ook wordt ingegaan op de wijze van opereren van de Eerste Kamer bij substantiële bezwaren tegen wetsvoorstellen: allerlei toezeggingen die de regering de Kamer heeft gedaan passeren in het jaarbericht de revue, evenals de novelles.
Aan de hand van concrete voorbeelden is geïllustreerd hoe de Eerste Kamer werkt. Het eerste deel van het jaarbericht heeft betrekking op de kerntaak: het toetsen van de kwaliteit van wetgeving en daarmee op rechtmatigheid, uitvoerbaarheid en handhaafbaarheid. Eveneens met voorbeelden wordt ingegaan op onder andere de juridische houdbaarheid van wetsvoorstellen, gelegenheidswetgeving, de kloof tussen beleid en uitvoering, bureaucratie, en taken die andere overheden krijgen zonder bijbehorende (financiële) middelen. Tenslotte gaat het jaarbericht in op de activiteiten van de senaat in internationaal en Koninkrijksverband.
Deel dit item: